Stacja I
Jezus skazany na śmierć

Ile razy traciłem spokój wewnętrzny, gdy zostałem niesprawiedliwie oceniony, czy ktoś źle odebrał moje intencje lub zostałem uznany winnym. Jak wielki bunt rodził się w moim sercu. Mówiłem: „przecież to niesprawiedliwe”. A On Król królów i Pan panów stoi przed sędzią i godzi się na wyrok wydany przez ludzki pryzmat patrzenia. Pomimo, że zna całą prawdę, nie buntuje się, lecz pokornie przyjmuje to, co na Niego spada. A spadają winy nas wszystkich.

A ja nadal nie poznałem, czym jest Boże Miłosierdzie.

Stacja II
Jezus bierze krzyż na ramiona

Myślałeś, że Cię ominie, poczekasz na rozwój sytuacji, ktoś w końcu przyzna Ci rację w tej sprawi: „ w końcu, gdyby rozważyć wszystkie za przeciw to prawda leży po Twojej stronie”. Odkładanie obowiązku na później, przekładanie ważnych spraw, rodzi niepokój nie tylko osobisty, ale przekłada się na frustrację społeczną. Podejmij się powierzonego zadania. Niech z pomocą przyjdzie Ci widok Króla podnoszącego krzyż, zamiast berła. Boże miłosierdzie, zmiłuj się nad nami.

Stacja III
Pierwszy upadek

- Nie, to nie dla mnie! Dlaczego tak szybko? Dopiero zacząłem i już kraksa. Straciłem rachubę, nie połapałem się w sytuacji, może zabrakło pieniędzy, talentu. Kogo teraz obwinić? Ja się starałem i nie mam sobie nic do zarzucenia. A On po prostu stracił równowagę, a może nigdy nie powiedział, że go popchnięto. Boża twarz obija się po zbudowanym kamiennym bruku. To twarz Bożego miłosierdzia.

Stacja IV
Matka

Gdy myślę o matce przychodzi spokój. Bo Ona od zawsze była przytułkiem dla roztrzęsionego serca. Tuliła, głaskała, poprawiała źle założoną czapkę. Odprowadzała do szkoły, przechodząc przez pasy łapałem ją za rękę i wiedziałem, że droga będzie bezpieczna. Lata mijają, a jedno się nie zmienia. Ta obecność przynosi pokój. Czy nie zaburzam harmonii ustanowionej przez Boże miłosierdzie, które dało nam matkę, by uspokoić serce? Czy w zamian nie odpłacam się pretensjami, żalem? Czy umiem budować na zastanym fundamencie, nawet gdyby nie był w całości taki, jak sobie wyobrażam? Miłość jest delikatna, najłatwiej ją zranić. Choć nic złego nie czyni, najszybciej się ją wini. Najprościej przebić otwarte serce.

Stacja V
Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Taką ciężką mam pracę. Wracam zmęczony do domu, oczekuję przygotowanego obiadu i ciekawych informacji w szklanym ekranie. Gryzie mnie, że są ludzie, którym dom się zawalił. I nic nie robię. Tak łatwo stłumić wyrzuty sumienia- daru Ducha Świętego otwierającego na potrzeby innych. Możemy perfekcyjnie wykonywać swoje obowiązki. Całkowicie panując nad swoim ciałem i pożądliwościami, nie myśląc przy tym o innych- nie staniemy się Aniołami.

Stacja VI
Weronika

Nie stać mnie na pomoc innym. Wypluwam flaki by zapewnić godny byt, sobie i swoim dzieciom. Zapominam, że nie potrzeba wiele. Można w spokoju usiąść z drugim człowiekiem, wymienić się bliskością, nie rzeczami materialnymi. Porozmawiać o uczuciach, dowiedzieć się co jest w Jego wnętrzu, jakie ma pragnienia, co uczyni go szczęśliwszym, co zrobić by budować tą relacje. Tak łatwo możemy przekonać się, że pogoń za wiatrem, nikogo nie uszczęśliwia, a zakłamuje rzeczywistość; a w małych rzeczach czynionych z miłością, kryje się moc Zmartwychwstania z trudów i przeciwności. O Weroniko, uproś nam chodzenie za porywami serca.

Stacja VIII
Płaczące niewiasty

To jego dziecko takie niedobre, słyszałeś co narobiło? Już całe miasto o tym rozmawia. Ciekawe, kto jest odpowiedzialny za rozpowiadanie uwłaczających drugiego- informacji. Większość z nas nie prowadziła dochodzenia, nie ukończyła szkoły dziennikarskiej, by być uprzywilejowanymi w przekazywaniu ekscytujących informacji, którymi karmimy nasze chore serca. Jeżeli wylewamy jad na siebie nawzajem, dlaczego oczekujemy, że świat stanie się lepszym? Nie płaczmy nad postronnymi, nie cieszmy się z upadków drugiego. Wiesz, że można płakać ze szczęścia, że komuś podwinęła się noga. Bo sam jesteś w tak opłakanym stanie, a razem zawsze raźniej, dlatego niewiast płaczących jest tak wiele. Razem można zbudować więcej, oby tylko nie na czyimś nieszczęściu.

Stacja IX
Upadek trzeci

-Już nie mam siły !!! Tym razem nie wstanę. Próbowałem się podnieść, nawet inni wyciągali do mnie pomocne dłonie. Nic z tego. Boże wybacz mi, że zapomniałem o Tobie! Moim Stwórcy, Wszechwiedzącym, Wszech potężnym i wszystko ogarniającym Bogu, który zna mnie na wylot, ulepił każdą cząstkę mego ciała i duszy, tak by oddawały mu chwałę! A ja chełpiłem się swoją samowystarczalnością i rzekomą dobrocią. Łamałem zasady porządku świata, stąd tylko krok by zrobić bombę, która podniesie mój zamysł do rangi światowego formatu. Zamysł wszystkich druzgocących wynalazków również najpierw powstawał w owładniętej pychą głowie. Niech moja myśl najpierw biegnie ku Chrystusowi. Obym rozbrajał bomby a budował mosty. Niech inni biegną z prądem w tłumie, ja leżę z Jezusem na biednej, ale świętej  Ziemi- ze złożonymi do modlitwy dłońmi. Bo tylko spokój nas uratuje…

Stacja X
Jezus z szat obnażony

Pilnuj czystości swych myśli, swojego spojrzenia i swoich dłoni. Seksualność to most zwodzony. Utraconą niewinność tak trudno odzyskać… za o krok przekroczona granicę płaci się powrotem nad przepaścią. Nagość miała swoją pełnoprawną rację bytu w ogrodzie Eden. Co zrobiliśmy z wolnością? Do dziś nie przyznajemy się, że nieczystość to forma buntu, słabej ludzkiej natury, uzurpującej sobie rolę władcy nad dziełem stworzenia. Zamieniliśmy zachwyt nad arcydziełem ciała ludzkiego na perwersję i wyuzdanie, i wręcz zezwierzęcenie. Wróćmy do rzeczywistości, do rozumu, a będziemy nie wiele mniejsi od Aniołów, którym nie dane jest poszerzenie swojego rodzaju. Jak wielkie to wyróżnienie i jaka odpowiedzialność spłaty długu wobec Chrystusa, według którego to, co najpiękniejsze powinno się ukrywać przed zniewagą, by pozostało uszanowane, a który nie omieszkał oddać swego Chwalebnego ciała w nieczyste ręce, oczy i serca. Jakiż to ból!

Stacja XI
Przybity do krzyża

Pomimo, że był okazem spokoju, został unieruchomiony. Inni więźniowe nie pogodzeni z losem wyrywali się oprawcom, pluli naokoło i łgali. On wyciągnął swoje ręce w geście wyciągniętych do pojednania ramion- zawsze otwartych. W jednej sekundzie mogli zostawić młoty, upuścić gwoździe i podbiec do Króla pokoju, by już zawsze spocząć w Jego miłosiernej miłości.  Unieruchomili mu ręce, więc dał im przebić serce.

Stacja XII
Umiera na krzyżu

Zazdrość? Wszystko się kończy. Jezus był Bogiem, ale stając się człowiekiem, przyjął też los oddania wszystkiego, co przyjął w dzierżawę od Ojca. Klamka zapadła, gdy wypowiedział na krzyżu; „ Ojcze w ręce Twoje oddaję ducha mego” przypominając nam, że wszystko co zbudowaliśmy na ziemi, co wzięliśmy w posiadanie , co rozwinęliśmy, wszystko co mieliśmy i czym byliśmy- należy do Niego.

Stacja XIII
Jezus zdjęty z krzyża

Kamień węgielny został odrzucony przez budujących. Pokornie przyjął śmierć- karę za grzech. Nawet po niej nie przestał być człowiekiem, nie zagoił swych ran i pozwolił by Jego zmaltretowanym ciałem zajęli się najbliżsi.  Czy zbudował by więcej, gdyby żył? Sam powiadał, że zburzy świątynię i w trzy dni ją odbuduje, czy można być lepszym budowniczym?

Stacja XIV
Złożenie do grobu

Już więcej nie zrobisz nic. Pogódź się z tym, może teraz inni chodzą wokół Ciebie, a Ty nie masz sił i zdrowia. Może to tylko koniec jednego etapu? Należy pozwolić innym rozwijać Twoje dzieło, które tak naprawdę nigdy Twoim nie było, lecz dziełem Boga. Jeżeli pozwolisz mu się rozwijać dalej przez innych, to owoce nie będą miały końca. I wszyscy będziemy cieszyć się nimi w wieczności.

Ewelina Nicpoń