Posłuchaj homilii [kliknij]
W Polsce jest już prawie 300 wdów należących do Stanu Wdów Konsekrowanych.
Agnieszka Majczyna opisała nam swoją drogę życiową.
„Powołanie rozłożone w czasie”
Ja, Agnieszka Majczyna z domu Jurzysta urodziłam się w noc wigilijną 1938 roku w Wisznicach , w rodzinie rolniczej. Rodzice pracowali na roki a ja jako dziecko przebywałam najczęściej z babcią Barbarą w domu. To ona, przewlekle chora, była w domu i ciągle ruszała buzią bezgłośnie modląc się. Na moje pytanie, jak ona się modli – chwilowo czyniła to głośno ale nie długo, bo wypowiadanie słów męczyło ją. Mnie te słowa głęboko zapadły w sercu. np. dziękowała Bogu za wodę w studni, w czasie mycia się porannego.
Z rodzicami modliliśmy się wieczorem przed snem gdy wrócili z pracy w polu, tuż po kolacji. Dowiedziałam się od mamy, że będąc w stanie błogosławionym ze mną w czwartym miesiącu odbyła pieszą pielgrzymkę 8 września 1938 roku. Do Matki Bożej Leśniańskiej, ok. 50 km. Na pewno ofiarowała mnie Bogu przez ręce Maryi. Może dlatego później chodziłam co roku na pielgrzymkę jako dziecko, dziewczyna i dorosła do rożnych sanktuariów do Kodnia, Leśnej Podlaskiej, na Jasną Górę i do Ostrej Bramy w Wilnie. Czułam od początku powołanie do służby Bożej. To dlatego poszłam na studia medyczne myśląc cicho o misjach.
Swego chłopaka poznałam na pielgrzymce na Jasnej Górze w maju 1957 roku, zorganizowanej dla studentów przez KUL. Po powrocie z pielgrzymki już na drugi dzień przyszedł Kazio do mego pokoju, a mieszkaliśmy w sąsiednich akademikach, aby mnie odwiedzić. Właśnie wybierałam się do kościoła akademickiego KUL na nabożeństwo majowe. Powiedział, że ze mną pójdzie i tak to trwała aż do końca maja, a potem w czerwcu chodziliśmy na nabożeństwo czerwcowe, w październiku na różaniec. Rozmawialiśmy ze sobą, dałam mu odczuć, ze dla mnie Bóg jest na pierwszym miejscu i za mąż wychodzić nie będę, a on na to, że również powołaniem jest życie rodzinne i dlatego Matka Boża pozwoliła się nam spotkać na Jasnej Górze.
Tak minęło 5 lat studiów. On mnie przekonał w maju 1962 r. Zdecydowaliśmy, że tak będzie. 2 czerwca 1962 roku zawarliśmy o godz. 9:00 ślub na Jasnej Górze. Czekaliśmy na dzieci, lata mijały a dzieci nie było. Napełniało mnie to smutkiem, myślałam, że może wybrałam niewłaściwą drogę?... Wędrując pieszo – w grupie medycznej – na Jasną Górę spotkałam kapłana idącego na końcu grupy jako spowiednik. Właśnie ruszaliśmy po odpoczynku. Rozpoczęłam rozmowę, która przekształciła się w spowiedź. Wysłuchał mnie cierpliwie i powiedział, że Pan ma dla nas jakieś plany... przecież tyle jest dzieci czekających na przybranych rodziców, „może to będzie dla was ta droga”? Po powrocie do domu, opowiedziałam to mężowi, on na to przystał i pojechaliśmy do Domu Dziecka. Zobaczyliśmy 30 dzieci w wieku 3- 4 lata, które zaczęły biec do nas obejmując nasze nogi... Nie potrafiłam wybrać jednego spośród nich. Ze łzami w oczach wycofaliśmy się. Postanowiliśmy spokojnie poczekać, może Pan nam wskaże właściwe dziecko dla nas. Nie czekaliśmy długo. W rejonie naszej gminy poznaliśmy je… Najpierw jedno, potem drugie. Przyjęliśmy je w rodzinę zastępczą.
To dzięki nim odkryliśmy Ruch Kościoła Domowego. Utworzyliśmy Krąg Rodzin – drugi w diecezji siedleckiej. Wyjeżdżaliśmy całą rodziną na rekolekcje oazowe. Trwaliśmy w Kościele Domowym przez 18 lat. W tym czasie nasze dzieci dorosły, usamodzielniły się, założyły swoje rodziny.
Jesteśmy z nimi w kontakcie, chociaż mają już dorosłe dzieci, a nawet wnuki. Tak zostałam prababcią Lenki i Szymonka. Szkoda, że mój małżonek nie doczekał tego. Przeżyliśmy wspólnie prawie 51 lat w małżeństwie i nagle 19-tego kwietnia 2013 roku Pan powołał go do siebie.
Wertując strony internetowe dowiedziałam się, że istnieją wdowy konsekrowane. Pomyślałam, że to coś dla mnie. Zwróciłam się do biskupa Piotra Sawczuka, który na początku maja 2013 roku przebywał w naszej parafii. Powiedziałam mu, że po śmierci męża chciałabym resztę życia poświęcić Panu, jako wdowa konsekrowana. Ks. biskup Piotr znał naszą rodzinę, ponieważ pracował kiedyś jako wikariusz w naszej parafii i uczestniczył co miesiąc w spotkaniach naszego kręgu Domowego Kościoła. Wysłuchał mnie uważnie i powiedział, że rozumie moje pragnienie, ale najpierw trzeba odczekać roczny okres żałoby, a następnie przyjechać do Kurii i złożyć podanie. Tak też uczyniłam. Rozpoczęłam przygotowania, które trwały 3 lata i 8 miesięcy. Właśnie dziś spełniły się moje marzenia.
„Oto jestem Panie” Uczyń mnie przydatnym narzędziem w Twoich rękach. Z wielkim wzruszeniem złożyłam śluby przynależności do Pana. Bogu niech będą dzięki.
Agnieszka Majczyna
Dn. 11.12.2016.
MJa/Siedlce/DJ
Wrzesień 2023
