Zachęcamy do przeczytania świadectwa:
Św. Charbel - ten, który skierował mój wzrok ku Bogu
O Świętym Charbelu po raz pierwszy usłyszałam kilka lat temu. Uczestniczyłam wówczas we mszy świętej, podczas której pewien ksiądz opowiadał o fenomenie tego świętego. Ponieważ mamy wielu świętych, w tym również Polaków, nie zwrócił wówczas mojej większej uwagi. Przypomniałam sobie o nim, kiedy zachorował mój tata. Diagnoza brzmiała: nowotwór złośliwy z licznymi przerzutami. Ta wiadomość była ogromnym ciosem dla całej mojej rodziny. Wszystko działo się zaskakująco szybko, a przecież tata tak bardzo chciał żyć.
Wtedy po raz pierwszy pomyślałam: „Święty Charbel jest od przypadków beznadziejnych. To jego wstawiennictwa warto wzywać”. Rozpoczęłam od przypomnienia sobie jego biografii, poczytałam świadectwa i usilnie go prosiłam o wstawiennictwo w chorobie taty. Nie ukrywam, że wtedy liczyłam na cud uzdrowienia fizycznego. Wiedziałam przecież, że cuda się zdarzają. Miałam nawet okazję uczestniczyć we mszach świętych z modlitwą o uzdrowienie. Pomyślałam: „Gdyby tak mój tata zechciał zapoznać się ze świętym Charbelem”. Wówczas wydawało mi się to niemożliwe.
Kiedy rozpoczęłam modlitwy za wstawiennictwem świętego Charbela postanowiłam pokazać książkę tacie. Zostawiłam więc ją w domu rodzinnym na półce i zasugerowałam tacie, że jest pewien święty, którego warto poprosić o pomoc. Tata wtedy przebywał w domu i ku naszemu zdziwieniu zaczął czytać książkę. Nie wierzyłam, kiedy pewnego dnia powiedział: „Czuję taki pokój i radość w sercu. Nigdy czegoś takiego nie czułem. Zacząłem się modlić. Za wstawiennictwem Twojego Charbela też. I powiem ci jedno, modlitwa wciąga". Nie wierzyłam. Tata owszem uczestniczył we mszach świętych, ale takie refleksje były w jego ustach czymś niezwykłym.
Modliliśmy się żarliwie całą rodziną do Boga za wstawiennictwem świętego Charbela. Zanosiliśmy modlitwy również kiedy trafił do szpitala i jego stan się pogarszał. W tym czasie dowiedzieliśmy się, że miejscowy proboszcz wyjeżdża do Libanu. Wkrótce poinformował nas, że w Annaya została odprawiona msza święta w intencji taty. Dzięki życzliwości ludzi otrzymaliśmy również oleje świętego Charbela. Wierząc głęboko w szczególne wstawiennictwo Świętego rozpoczęliśmy, przy szpitalnym łóżku dziewięciodniową nowennę o zdrowie taty.
Kilka dni później, odwiedzając tatę w szpitalu, udałam się na niedzielną mszę do kościoła, który znajdował się niedaleko szpitala. Wtedy rozpoczął się czas mojego duchowego zmagania. Stan taty był już bardzo ciężki. Postępująca choroba nie pozostawiała złudzeń. W atmosferze poczucia beznadziei przystąpiłam do sakramentu spowiedzi i usłyszałam słowa : „Opowiedziałbym ci cudowne historie ludzi, którzy utracili bliskich i po ich śmierci otrzymali pokój serca. Zaufaj Bogu! On ma plan”.
Nie rozumiałam. W związku z moim zupełnym nierozumieniem oddałam wszystko Jezusowi w Najświętszym Sakramencie. Wtedy właśnie odbywała się uroczysta procesja wokół kościoła. W pierwszy: „Boże, jeżeli jednak taka jest twoja wola, to proszę przyjmij go do siebie, bo nie mogę patrzeć jak cierpi. I proszę: „Daj mi siłę to przetrwać". Pierwszy raz wypowiedziałam z ufnością: „Bądź wola Twoja Panie”.
Trzy dni później, piątego dnia nowenny, otrzymaliśmy wiadomość o odejściu taty do wieczności. Zazwyczaj składając świadectwa słyszymy, że dzięki wstawiennictwu świętych ludzie otrzymali łaski uzdrowienia fizycznego, potomstwa itp. O takich cudach chcemy słyszeć i takimi zachwycamy się najbardziej. Można by powiedzieć po ludzku - modlitwa nie przyniosła efektów, Pan Bóg mnie nie wysłuchał. Nic bardziej mylnego. Pan Bóg za wstawiennictwem Świętego dokonał większego cudu, niż mogłam sobie wyobrazić.
Po otrzymaniu wiadomości o śmierci taty otrzymałam pokój serca. Podobnie moja mama. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam. Zostałam wypełniona takim wewnętrznym przekonaniem, że Pan Bóg jest blisko i że uczynił to, co jest dla taty najlepsze, w tym miejscu i w tym czasie. Odczuwałam i nadal odczuwam nieustanną pewność, że tata znajduje się blisko Boga. Jedno co przychodzi mi do głowy na wspomnienie ostatnich dni taty to pewność, że był wewnętrznie pogodzony, pomimo cierpienia pogodny i otoczony modlitwą wielu życzliwych mu ludzi. Będąc jeszcze w lepszym stanie osobiście poprosił księdza o udzielenie mu sakramentu Namaszczenia Chorych i przyjął komunię świętą.
Po śmierci taty nadal kontynuowaliśmy rozpoczętą nowennę. Dziewiątego dnia nowenny w parafii odbywał się Odpust Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Podczas tej uroczystości ofiarowaliśmy komunię święta i odpust zupełny za duszę naszego taty. Wierzymy, że nasze modlitwy zostały wysłuchane.
Kilka tygodni później, zupełnie nieoczekiwanie mama otrzymała propozycję pielgrzymki do Libanu szlakiem Świętego Charbela. W ten sposób miała okazję osobiście podziękować Świętemu w Annaya za otrzymane łaski. Przed wyjazdem ksiądz proboszcz zasugerował, aby rozpocząć starania o otrzymanie relikwii Świętego Charbela do naszej parafii w Horodyszczu. Pozyskaniem relikwii zainteresowała się również miejscowa parafianka Maria, która wraz z mamą postanowiła wyruszyć do Libanu. Podczas pielgrzymki mama oraz pani Maria złożyły stosowny dokument z potwierdzeniem księdza biskupa w Klasztorze Sant Antonios w miejscowości Ghazin/ Jounieth w pobliżu Annaya. I chociaż droga otrzymania relikwii nie jest prosta, wierzymy, że parafia Horodyszcze rozszerzy kult Świętego, a okoliczni parafianie przekonają się o dobroci i niezliczonych łaskach, które dokonują się za jego się wstawiennictwem.
Czy zatem warto prosić o cud? Czy każdy go otrzyma? Dziś wiem, że cudu doświadczyć może każdy. Wystarczy tylko zaufać Bogu do końca bez względu na to, jaki on ma wobec nas plan. Cud nie musi być widoczny. Często dokonuje się w skrytości naszego serca.
Chciałabym zacytować słowa Św. Charbela, które mogą zabrzmieć jak duchowy testament skierowany do nas wszystkich. „Ludzie żądają cudów, w które mogliby wierzyć, znaków, które mogliby widzieć, przesłania, które mogliby słyszeć, drogi, którą mogliby kroczyć, aby osiągnąć szczęście i zbawienie. Najważniejszym cudem jest Najświętszy Sakrament, na próżno szukać znaków ważniejszych od krzyża. Nie domagajcie się przesłania ważniejszego od przesłania Ewangelii. (...) Unikajcie każdego znaku, który nie odsyłałby do krzyża. Odrzućcie każde przesłanie, które nie pochodzi z Ewangelii. Odrzućcie każdy cud, który nie prowadzi przed Najświętszy Sakrament”.
Minęło trochę czasu, podczas którego niejednokrotnie doświadczaliśmy duchowej obecności Świętego w naszej rodzinie.
Dziękuję Ci Boże za to doświadczenie. Dziękuję, że na mojej drodze życia, kiedy doświadczałam smutku i zwątpienia, postawiłeś Świętego Charbela. Dziękuję, że zabrałeś tatę w takim momencie życia, kiedy był godnie przygotowany, aby się z Tobą spotkać. Wierzę, że jest blisko Ciebie.
Dziś mam głębokie przekonanie, że Ty Boże, byłeś najbliżej mojej rodziny właśnie wtedy, gdy cierpiała. Proszę cię, abym nigdy nie zwątpiła, że jesteś Bogiem dobrym i masz najlepszy plan na życie moje i moich bliskich. Jezu ufam Tobie.
EWA
PS Trudno wymienić łaski, jakie wyprosił Święty Charbel od kiedy pojawił się w naszym życiu. Został uzdrowiony znajomy, który doznał wielkiego urazu na skutek wypadku i przebywał w śpiączce, mała Zosia przebywająca w stanie krytycznym po wypadku samochodowym dziś jest szczęśliwym i radosnym dzieckiem, kuzyn, który zachorował niedawno na koronawirusa i znajdował się w stanie krytycznym pod respiratorem doznał łaski nowego życia. Jest wiele innych historii, o których długo by opowiadać, a które swoje szczęśliwe zakończenie zawdzięczają Bogu za wstawiennictwem Św. Charbela.
Święty Charbel, podobnie jak Pan Bóg, nie jest „automatem do spełniania życzeń”. Ale kiedy zdamy się na wolę Boga i wezwiemy jego wstawiennictwa możemy być pewni, że wyprosi łaskę, za którą będziemy nieustannie dziękować.
Listopad 2024
