„Dziadek do orzechów” to świąteczna podróż do świata baśni. W balecie została wykorzystana muzyka słynnego kompozytora Piotra Czajkowskiego. Sztuka składa się z dwóch aktów. W pierwszym, główna bohaterka, kilkuletnia Klara, w wigilię Bożego Narodzenia dostaje pod choinkę drewnianego dziadka do orzechów. Zabawka staję się od pierwszej chwili bliska jej sercu i dziewczynka nie chce rozstać się z nią ani na krok. Podczas wigilijnej nocy, dziadek do orzechów ożywa i ratuje Klarę atakowaną przez mysie wojsko, na czele z Mysim Królem. Wspólna podróż pary po fantastycznej krainie, zbliża ich do siebie na tyle, że stają się przyjaciółmi. W drugim akcie, dziadek do orzechów przemienia się w przystojnego księcia i zabiera Klarę do Krainy Słodyczy. W krainie, widzowie poznają jej mieszkańców. Na scenie pojawi się kilka odmian tańca: ogniste flamenco, tradycyjny rosyjski, chiński oraz tańce orientu…na puentach.. Jak to jednak w baśniach jest, kiedyś trzeba wrócić do rzeczywistości. Tak dzieje się w przypadku Klary, który ostatecznie budzi się w swoim łóżku, a cała przygoda staje się pięknym snem.

Główni bohaterowie- Klara i książę podczas trwania baletu zatańczyli kilka razy w duecie, zaskakując publiczność dopracowanymi figurami. Muzyka Czajkowskiego w tle to już klasyk baletu, kochany i podziwiany. W tym wypadku, niestety orkiestry prawdziwej nie było, ale puszczone utwory i tak stworzyły swoisty klimat. Stroje tańczących odegrały ogromną rolę. Piękne suknie misternie i bogato zdobione, pomysłowe przebrania króla Myszy, dziadka do orzechów, robiły wrażenie. Nie zabrakło także efektownych scen jak m.in. walka księcia z Królem Myszy, taniec na puentach kwiatowych panien czy Królowej Śniegu.
 
Spektakl pokazuje, że nie każdy występ musi posiadać dialogi, by przekazać uczucia. Słowa nie zawsze są potrzebne, a nasze emocje możemy oddać za pomocą ruchów naszego ciała, m.in. poprzez taniec. W taki sposób można ukazać smutek, strach, radość i inne. W balecie nie mamy dialogów, mamy za to interakcje tańczących ze sobą. Taniec może często wyrazić więcej niż nam się wydaje. Balet wymaga dyscypliny, wielu lat ćwiczeń.

Sztuki baletowe przyzwyczaiły publiczność do przepychu…W „Dziadku do orzechów" ze względu na to, że grupa taneczna Królewskiego Baletu Klasycznego codziennie jest w innym miejscu, postawiono na ekran, który imituje scenografię. Na nim widzimy zmieniającą się scenerię. Na pewno żaden obraz wyświetlony na ekranie, nawet świetnej jakości nie odda uroku scenografii przestrzennej, która tworzy kontekst wielowymiarowy. Zawsze w tym wypadku będzie jakiś niedosyt. Mimo świateł i kolorowych, dopracowanych kostiumów czegoś brakuje. Dużo nadrabiają jednak swoim tańcem uczestnicy baletu. Nie trzeba nikomu mówić, że balet do prostych nie należy, a w tym wypadku młodzi tancerze dali sobie świetnie radę. Ruchy ich były w miarę równe, lekkie, pełne gracji i towarzyszącego im uśmiechu.

„Dziadek do orzechów" to spektakl dla całej rodziny. Oczaruje, nie tylko dzieci, ale także dorosłych. Najmłodsi będą zachwyceni fantastyczną opowieścią, a dorośli będą mieli okazję przypomnieć sobie wspomnienia z dzieciństwa i na nowo odszukać w sobie dziecko. Choć balet jest baśnią, zawiera cenne przesłanie i porusza aktualne problemy. Przede wszystkim pokazuje nam, że gwiazdka to nie tylko prezenty, ale także czas spędzony z bliskimi w radości i miłości. Po drugie zwraca uwagę, jak ważne jest dla człowieka budowanie relacji z innymi. Nie tylko rodziną, ale także przyjaciółmi.

>>> GALERIA ZDJĘĆ <<<








KCH [ja]