Nie da, zawsze będą się one na swój sposób się różniły. Nieznacznie, ale jednak. Tytuł sztuki skłania już na samym plakacie do namysłu o czym jest ten spektakl? O pomarańczach? Zakochanych? W uproszczeniu można powiedzieć, że jest o relacjach. Nie tylko uczuciu pomiędzy mężczyzną i kobietą, ale uczuciach jakie wywołują interakcje każdego z nas z ludźmi. W „Dwóch połówkach pomarańczy” autorstwa Igi Kownackiej i reżyserii Marii Ciunelis mamy do czynienia z miłością małżeńską, zazdrością, bólem, tęsknotą… Każda z bohaterek to pewnego rodzaju samotna pomarańcza, zagubiona gdzieś bez innych pomarańczy.

Od owocowego tytułu i rozmyślań nad nim, odciąga nas początek sztuki, który otwiera scenografia Magdaleny Michalskiej. Autorka za pomocą gustownej aranżacji sypialni z dużym małżeńskim łożem na środku, przenosi nas do hotelowego pokoju, w którym poznajemy po kolei bohaterki spektaklu. Ostatni wolny pokój w hotelu wymusza  nietypowe spotkanie wdowy po Adamie, Karoliny, tajemniczej psycholog policyjnej Joanny, młodej dziewczyny Alexis podającej się za córkę Adama. Do grona kobiet dołącza na lekkim rauszu prosto z wesela Melania w welonie, kobieta wulkan, która jeszcze bardziej zagmatwa rodzinnymi relacjami pań. Wspólny wieczór i noc w jednym pokoju, odkrywają tajemnice każdej z nich i wzajemne powiązania kobiet.

W roli Joanny i Adama, zobaczymy Jarosława Boberka. Widząc postać Joanny, psycholog policyjnej, perfekcyjnie wystylizowanej, kobiecej i na niebotycznie wysokich obcasach, wierzyć się nie chce, że to mężczyzna. Gracja podczas chodzenia w kobiecych butach wzbudza podziw, nie jedna kobieta zapewne wzięłaby u Boberka lekcje poruszania się na szpilkach. Aktor świetnie moduluje głos. W jednej chwili z kobiecego altu potrafi przejść na męski baryton, co prostym wyzwaniem nie jest. Rola kobieca Boberka jest tak wyrazista, że ucieka nam jego gra aktorska jako Adam. Jego żona Karolina (Cynthia Kaszyńska) to stomatolog, po godzinach ratująca z opresji wszystkich pacjentów, typ pracoholika. Po tajemniczej śmierci męża przeżywa ogromną rozpacz. Utrata partnera pokazuje jej, jak wiele znaczył dla niej Adam. Do grona gości hotelowych dołącza Alexis, gwiazda modelingu zza oceanu, młoda dziewczyna, która na pogrzeb przyjeżdża przekonana, że jest córką Adama. Zostaje posądzona o bycie kochanką zmarłego czym wzbudza zazdrość żony, co nasila konflikt. Urszula Dębska w roli Alexis to świadoma swoich wdzięków dziewczyna, która nie da siebie zlekceważyć. Ostatnia Melania - w tej roli Grażyna Zielińska, to wisienka na torcie gości hotelowych pokoju. Szczupła, niepozorna pani w halce, okazuje się typem imprezowiczki, a także specjalistką od relacji międzyludzkich. Zielińskiej nie można odmówić jednej z najbarwniejszych ról w sztuce. Aktorka zwykłym okryciem się prześcieradłem, potrafi rozbawić widza do rozpuku. Porusza się po scenie płynnie. Jej ruchy są w każdym calu dopracowane, bez sztuczności. Nie jedna osiemnastolatka pozazdrościłaby aktorce wigoru życiowego. W roli pokojówki epizodycznie pojawia się Adriana Żakowska.

Połączenie obsady daje istny kogel- mogel. O spokojnym wieczorze nie ma mowy. Zamiast typowej stypy mamy kłótnie, przesłuchania psychologiczne, a także wspólne tańce i nakładanie kremu. Ruch sceniczny przygotowany dla aktorów przez Zofię Rudnicką to odzwierciedlenie włoskiego temperamentu kobiet ze zręcznym stepowaniem na obcasach. Jest zabawnie, nie chce się oka odwracać ani na chwilę. Strach pomyśleć ile centymetrów mają obcasy, mimo to kobiety podskakują w nich niczym w wygodnych trampkach. Każda z kobiet to zupełnie inna osobowość, inny styl. Kostiumy przygotowane przez Michalinę Rydel i Joannę Sobczak są wyraziste, ale nie wulgarne. Z garderoby kobiet oglądamy zwiewne halki, obcisłe koktajlowe sukienki, a nawet cekiny rodem jak z imprezy w rytmie mamma mia. Pończoch oczywiście zabraknąć nie może. Boberek świetnie pokazuje na sobie, że nie ma kobiecego ubrania w którym facet źle wygląda. Jest odważnie, ale z polotem i humorem.

120 minut sztuki to wystarczający czas, by poznać dokładnie życiowe perypetie każdej z kobiet. Podobnie jak nie ma idealnych pomarańczy, nie ma też idealnych więzi między ludźmi. Nie ma związków bez kłótni, rozstań, ciszy. Każda relacja to zawsze kompromis. Sztuką jest nawzajem się uzupełniać i nie zdominować drugiej osoby. Reżyserka za pomocą komizmu sytuacyjnego, dowcipów przemyca, jak to z tymi interakcjami ludzkimi jest. Na przykładzie Karoliny i Adama widzimy, że w miłości wszystkie chwyty są dozwolone. Często w momencie kiedy coś tracimy, rozumiemy jak wiele mieliśmy. W komedii wygląda to śmiesznie, ale w życiu utrata kogoś z reguły jest bezpowrotna. Ciunelis poprzez komedię pokazuje, że nie ma miłości idealnej. Sztuka bawi na tyle, że nadmiar żartów, komizmu, przerysowanych osobowości odwraca uwagę od przesłania.

Ciekawy i dobrze napisany scenariusz, doborowa obsada, dialogi z poczuciem humoru to ogromny atut sztuki. Plus za wyczucie, z czego można pożartować, by obyło się bez niesmaku. To wszystko daje sztuce solidną czwórkę z plusem. Pytanie tylko czy widz nie pogubi się w tym nadmiarze i znajdzie przesłanie „Dwóch połówek pomarańczy?”. Jeśli piątkowego wieczoru idziemy na sztukę po całkowity reset po tygodniu pracy, to jak najbardziej warto.

KC/MR