Zmarła w 2012 roku Houston zdobyła m.in. sześć nagród Grammy, 16 Billboard Music Awards, 22 American Music Awards i zapisała się na kartach historii światowej muzyki jako ikona nie do doścignięcia. Czego się nie podjęła, stawało się sukcesem, jak w przypadku stworzenia muzyki do filmu „Bodyguard", która już w pierwszych dniach była na liście topowych soundtracków i pobiła rekordy sprzedaży. Mimo śmierci, w wieku 48 lat, w krótkim czasie jej kariery stała się nie tylko ikoną muzyki, ale także otworzyła branże muzyczne na docenienie ciemnoskórych wokalistek.

Kasi Lemmons akcję w filmie buduje z rozmachem. Po pierwszym kwadransie poznajemy młodą Whitney (Naomi Ackie), która śpiewając w chórze matki Cissi Houston (Tamara Tunie) zostaje zauważona przez amerykańskiego producenta muzycznego Clive'a Davisa, który zasłynął z kreowania światowych sław muzycznych. Od tego momentu wszystko dzieje się dynamicznie. Młodziutka dziewczyna zostaje wrzucona w wir nie tylko branży muzycznej, ale całego show- biznesu. Naturalna, ubrana w zwykłe jeansy i szkolny sweterek, obdarzona fenomenalnym głosem nastolatka, jest dla producentów nie lada odkryciem. Nie bez przyczyny też zyskuje pseudonim „Voice” (ang. głos). W roli Whitney Houston Naomi Ackie poradziła sobie świetnie. Jest subtelna, dziewczęca, a na scenie zmienia się w wulkan energii. Oprócz szybko rozwijającej się kariery muzycznej nastolatki, jednocześnie reżyserka mocno nakreśla wątek rodzinny. Trudna relacje jest pomiędzy wymagającą matką- Tissie Huston, która mimo miłości i troski o córkę, karierą córki chce zaspokoić swoje niespełnione marzenia. Podczas filmu, ma się wrażenie, że najchętniej za córkę podejmowałaby kluczowe decyzje, traktując ją jak dziecko. Towarzyszy jej na koncertach, rozmowach z producentami, wchodzi w jej prywatne życie. Z drugiej strony sytuacji rodzinnej nie ułatwia relacja z ojcem (Clarc Houston), który zyski z występów córki przekłada nad jej szczęście. O ile na scenie słyszymy pewną siebie młodą kobietę, to poza nią w filmie widzimy małą dziewczynkę, która chce spełnić oczekiwania rodziców. Do głównych wątków dołącza nietypowa relacja z przyjaciółką Robyn Crawford (Nafessa Williams) i  opieka producenta Clive'a Davisa (Stanley Tucci).

Wielkiej niespodzianki napisanym scenariuszem nie ma, ale historia Whitney Huston znana jest tak wielu osobom na świecie, że nie wiem czy można czymś jeszcze widza w tej kwestii zaskoczyć. Na pewno prawie 2,5 godziny filmu warte jest obejrzenia, choć na upartego historię życia gwiazdy można było skrócić. Jest to co prawda biografia, ale Lemmons w swoim filmie przemyca bardzo dużo z twórczości wokalistki. Hity Whitney możemy usłyszeć w całości, a w wykonaniu choreograficznym Naomi Ackie, topowe utwory w połączeniu z imponującą aranżacją scen, robią wrażenie. Ponieważ niemożliwe było, by Ackie zaśpiewała tak jak Houston, podczas występów został podłożony oryginalny głos zmarłej wokalistki. Dobra gra aktorska także broni film, ale jest jakiś niedosyt, że zamiast na biografii koncentrujemy się na pokazaniu show, jaki robiła swoją osobą Houston. Dopracowane zostały także kostiumy wokalistki, jej metamorfozy z dziewczynki w kobietę i cały image. Reszta relacji m.in. z córką Bobbi Kristiną (Bria Danielle Singleton), mężem Bobbym Brownem (Ashton Sanders) jest potraktowana trochę po macoszemu. Córki praktycznie nie poznajemy, poza tym, że pojawia się w kilku scenach. Scen z mężem, jest co prawda więcej, ale ich relacja jest potraktowana bardzo powierzchownie.

Pozostaje jakiś niedosyt jeśli chodzi o ukazanie skali problemu walki z uzależnieniem Whitney. Reżyserka podchodzi do tematu ostrożnie, o czym świadczy fakt, że nie pojawiają się sceny Houston w złym stanie. Zostaje pominięta także ostatnia scena śmierci artystki. Lemmons stawia na oddanie hołdu wokalistce kończąc film  sceną z gali American Music Awards, gdzie Whitney wykonała składankę z trzech utworów - "I Loves You, Porgy", "And I Am Telling You I’m Not Going" i "I Have Nothing". Obraz zasłuchanych tysięcy słuchaczy, pełnych wzruszenia i śpiewająca Houston w swoim żywiole, robi wrażenie. Możliwe jednak, że reżyserka celowo chciała pokazać tylko to, jak Houston wywarła wpływ na kształtowanie współczesnej muzyki, bez zagłębiania się w momenty upadku Whitney. Scen drastycznych poza zapłakaną twarzą piosenkarki, nie zobaczymy. Houston poznajemy jako wulkan energii na scenie, z kolei poza nią jest posłuszną córką, w której narasta stopniowo bunt. Z czasem zaczyna rezygnować ze swoich marzeń, by spełnić oczekiwania publiki. Początkowa jej siła życia gdzieś ucieka, a poznajemy pogubioną kobietę, która mimo pięknego głosu w pewnym momencie zapomina, po co tak naprawdę śpiewa. Gdy gaśnie blask fleszy, za kulisami pojawia się rozpacz i wewnętrzna walka Houston o odnalezienie w tym wszystkim siebie. Chcąc spełnić oczekiwania innych, zapomina o tym, co swoimi utworami chce przekazać.

To czy film „I Wanna Dance with Somebody" spodoba się widzom czy nie, zależy na pewno od indywidualnych oczekiwań. Jeśli ktoś szuka jakiś nowych faktów czy sensacji z życia Whitney, głębszej analizy osobowości, to raczej będzie rozczarowany. Jeśli jednak chce sobie przypomnieć życie Houston, jej słynne piosenki i uświadomić sobie, że nawet te życie na pozór bajkowe, pełne milionów na koncie, blasku fleszu wcale bajką nie musi być, to warto iść. Choćby po to, by na wielkim ekranie obejrzeć namiastkę muzycznego show, jakie swoją osobą zawsze tworzyła Whitney Houston.

KCH [ja]