W sztuce, zarówno reżyserem jak i głównym bohaterem (Paul) jest sam Lubaszenko. Duet z aktorką Anną Gornostaj (Polly), z którą grają rozwiedzione małżeństwo, to od pierwszego aktu na scenie mieszanka wybuchowa. Wspólne zamiłowanie do kryminałów, zero kompromisów oraz niewyjaśnione porozwodowe sprawy i potencjał na zbrodnię gotowy. Przedstawienie rozpoczyna się w momencie spotkania pary po latach, w mieszkaniu małżonka. Powstaje pomysł stworzenia wspólnie, nowego dzieła kryminalnego, co doprowadza do wplątania się w samo centrum afery kryminalnej. Jako eks-małżeństwo pełne kontrastów, aktorzy świetnie zgrywają się razem na scenie. Paul i Polly są dowcipni, wygadani, nie szczędzą sobie ciętych uwag, ale robią to z takim wdziękiem, że u widza wzbudza to rozbawienie.

 Nie jest prosto napisać dobry tekst dialogów do sztuki, zagrać go jeszcze trudniej. Cięta riposta aktorów, połączona z dobrym żartem, przyciąga odbiorcę do oglądania komedii. Faktycznie, momentami nie da się, nie wybuchnąć śmiechem. Co prawda, sztuka porusza aluzjami obecną sytuację gospodarczą, polityczną w Polsce, ale subtelnie. Nie powoduje zniesmaczenia, nie ocenia, a powoduje rozbawienie.

Reżyser, na wzór kryminalnych powieści Agathy Christie, stawia na nieszablonowe rozwiązania. Pytanie, czy mamy tutaj do czynienia  tylko z komedią kryminalną? Na pewno nie. Lubaszenko podejmuje się głębokiej analizy psychologicznej portretów osobowościowych głównych bohaterów, Paul' a i Polly. Mimo, że jedno i drugie mocno stąpa po ziemi, to podczas spektaklu widzimy złożoność ich postaci. Obydwoje zmagają się z samotnością, lękiem i poczuciem porażki. Publiczność na spektaklu nastawia się na makabryczną zbrodnię, a dostaje także odzwierciedlenie życia małżeńskiego.Wzajemne dogryzanie, przeforsowywanie swoich racji i niedogadanie przez Polly i Paul’a, można porównać do problemów co drugiego małżeństwa. Mimo prób znalezienia wspólnej ścieżki komunikacji, perspektywy dialogu brak. W tym wypadku małżeństwo nie ma wyjścia, chcąc zaplanować zbrodnię stulecia, muszą połączyć swoje siły i zaniechać kłótniom. Łatwo nie jest, śmiesznie na pewno. Lubaszenko w przerysowany sposób pokazuje przeforsowywanie racji każdego z małżonków, stawiania na swoim i koniec kropka. Zdawać by się mogło, że łączy ich tylko wspólny cel, ale uważny widz zauważy, że nie. Liczne sceny zazdrości, kokietowanie mężczyzny przez Polly, pokazuje, że uczucia do małżonka nadal są aktualne. Wszystkie problemy, osobiste rozterki, z jakimi zmaga się każdy z bohaterów, są podobne do tych, z jakimi my mierzymy się na co dzień.

Jak na kryminalną sztukę, zaskakuje ilość grających osób. Za to uwaga przekierowuje się w tym wypadku tylko na nich. Kryminały mają za zadanie wywrzeć w nas dreszczyk emocji, zmusić do bacznego obserwowania rozwoju akcji. Im mniejsza obsada, tym krąg osób oskarżonych, zawęża się. Nie można jednak napisać, że nie ma momentu zaskoczenia w sztuce. Co prawda, publiczność domyśla się, że Paul albo Polly to potencjalny zabójca, ale do końca nie wiadomo nic tak naprawdę. Zakończenie nie jest nam znane, więc widz w skupieniu ogląda spektakl. Nieświadomie razem z aktorami bierze udział w rozwiązywaniu zagadki. Także sami aktorzy inicjują czynny udział widowni, wypytują publiczność o wskazówki, co powoduje, że wszystkie osoby oglądające spektakl są zarówno świadkami zbrodni, jak i detektywami.

Scenografia w wykonaniu Doroty Banasik, przenosi nas w buduarowe pomieszczenie, które lata luksusu i przepychu ma dawno za sobą. Nie da się jednak nie zauważyć, że kobieca ręka decydowała o wystroju. Liczne sztukaterie, panele ścienne, welurowe kanapy, tworzą klimat rodem jak z XVIII wiecznej Francji. Gra aktorów tak wciąga, że w pewnym momencie już nawet nie zaskakuje pojawiający się w sztuce dynamit, pluszowe kajdanki czy pralinki z trucizną. Przypomina to groteskę. Przedmioty użyte jako potencjalne narzędzia zbrodni, zdają się mieć ukryte, symboliczne znaczenie. Jak po odpaleniu dynamitu jest wybuchowo, pluszowe kajdanki pokazują pewnego rodzaju nierozerwalną więź eks- małżeństwa z pudrowym przytupem, która nadal uparcie ich trzyma. Pralinki zaś są przykładem na to, że wszystko co dobre i słodkie, w nadmiarze może zaszkodzić niczym trucizna. Nie da się ukryć, między parą jest nadal ogień, na scenie fajerwerki, a wśród publiczności gromkie brawa. Nie ma innej opcji by zrozumieć sztukę, jak tylko zobaczyć ją samemu. Choć zapewne każdy wyniesie z niej inne przemyślenia. Czym byłby jednak kryminał bez odpowiedniej muzyki i kostiumów? Podkłady muzyczne, które przygotowała Agnieszka Putkiewicz, uzupełniają od strony dźwiękowej całokształt spektaklu, w kluczowych momentach podnoszą widzowi adrenalinę. Jedyne czego zabrakło to rozlewu krwi, jak na dobry kryminał przystało.

Sztukę „Małżeństwo to morderstwo” najlepiej interpretować z przymrużeniem oka i nie straszyć już i tak zestresowanych zaręczonych. Do morderstwa emocjonalnego może dojść na każdym etapie związku, nawet po rozwodzie. Zbrodnia doskonała, bez rękoczynów, bez użycia noża, a zabija skutecznie i boleśnie. Brak budowania wspólnego dialogu, brak umiejętności słuchania partnera, zerowy kompromis i motyw zabójstwa gotowy. Są argumenty, rośnie szansa na to, że każdy z nas może zafundować sobie własne osobiste małżeństwo-morderstwo.

Katarzyna Chacińska [ja]