To nie jest ten najbardziej oblegany odcinek granicy. Masowe próby przekroczenia mają miejsce bardziej na północ. Ale to nie znaczy, że za Bugiem nie ma co robić. Wręcz przeciwnie: dywizja każdego dnia wystawia 120 posterunków obserwacyjnych i 260 patroli pieszych. Do tego dochodzą jeszcze patrole zmotoryzowane w głębi obszaru, wykonywane przy pomocy quadów i samochodów terenowych. Poza zwykłymi lornetkami wojsko używa przyrządów obserwacyjnych na podczerwień i wyposażonych w elektrooptykę dronów. Dywizji przydzielono też dwa śmigłowce, przy pomocy których można szybko przerzucić tzw. odwód manewrowy. – Póki co nasze działania są raczej prewencyjne: odstraszamy, pokazujemy że jesteśmy. Oczywiście, są też próby przekroczenia granicy. Trzy tygodnie temu dwóch Irakijczyków próbowało pokonać Bug wpław. Jeden utonął, jednemu udało się pokonać rzekę. W ostatnich kilkudziesięciu godzinach były też podejmowane próby na pontonach. Obserwujemy teren, zatrzymujemy takie osoby i przekazujemy Straży Granicznej – informuje dowódca 18. DZ.
Przygotowanie żołnierzy do ochrony granicy nie wymaga specjalnych szkoleń, bo robili oni już takie rzeczy w przeszłości. W szeregach dywizji jest wielu weteranów misji stabilizacyjnych w Iraku i Afganistanie, gdzie duża część aktywności polegała właśnie na patrolowaniu, obserwacji i dozorowaniu terenu. Ponadto w zeszłym roku 18. Dywizja przez trzy miesiące pomagała pilnować granicy podczas epidemii Covid-19. Ma więc i znajomość terenu, i wyrobione mechanizmy współpracy z innymi służbami mundurowymi.
Jak jest zorganizowana służba na granicy? – Jest 12 godzin służby i 24 godziny na odpoczynek i regenerację. Zapewniamy żołnierzom opiekę psychologiczną, są też z nami nasi kapelani – dodaje gen. Gromadziński.
I jeszcze jedna informacja. Kilka dni temu MON poinformował o okazyjnym zakupie z amerykańskiego demobilu 300 opancerzonych, minoodpornych pojazdów Cougar. Mają one trafić do dwóch dywizji Wojska Polskiego: do 16. i do naszej 18. Nie jest to najnowszy krzyk techniki, a branżowe media zdążyły już przypomnieć krytyczne opinie naszych żołnierzy po eksploatacji kilkudziesięciu egzemplarzy, wypożyczonych nam przez Amerykanów w misjach na Bliskim Wschodzie. Wytyka się, że Cougary są wielkie, mimo zewnętrznych rozmiarów ciasne w środku, słabo radzą sobie w trudnym terenie i pożerają mnóstwo paliwa. Ale w niespokojnych czasach w służbie na pograniczu lepiej mieć pancerny pojazd, niż go nie mieć. Bo póki co nad granicą latają tylko kamienie, ale nikt nie zagwarantuje, że w którymś momencie nie poleci karabinowa kula lub granat. Dlatego 18. Dywizja obiecane pojazdy przyjmie i na pewno nie pozwoli, by kurzyły się w garażach.
Fot. archiwum
AB/DW
Paźdzernik 2025
