Zainteresowanie nauką polskiego jest duże i cały czas zgłaszają się nowi chętni. W kolejce jest około 60 osób, dla których jeszcze przed Wielkanocą zostanie uruchomiony kolejny kurs. Własne możliwości uczelni są już bliskie wyczerpania, dlatego korzysta ona z pomocy Narodowej Agencji Wymiany Akademickiej, która przysyła dodatkowego lektora. Sam Uniwersytet działa według zasady „wszystkie ręce na pokład”. Ośrodek Języka i kultury Polskiej wystawił siedmiu lektorów, wspieranych przez studentów filologii o specjalizacji nauczycielskiej. Pomagają im nauczyciele (niekoniecznie poloniści), którzy mają doświadczenie w pracy z cudzoziemcami. Z Ukraińcami pracuje np. kierownik uczelnianego ośrodka kultury.
Pracy jest dużo, ale nikt nie narzeka, bo każdy chce jak najszybciej się usamodzielnić w nowej dla niego rzeczywistości. Początki są takie jak w szkole: zaczyna się od mówienia i nauki polskiego alfabetu. Potem jest nieco gramatyki, a następnie samodzielne pisanie. Trudności są stopniowane, na samym początku nikt nie przytłacza przybyszów zawiłościami polskiej ortografii i gramatyki. Uczestnicy podchodzą do nauki z energią i optymizmem. Mówią, że mimo wspomnianych wcześniej różnic, języki polski i ukraiński mają również sporo podobieństw.
AB [ja]
Paźdzernik 2025
