Dlaczego taki temat?

Pandemia koronawirusa z wielką siłą uwydatniła problem samotności - pacjenci szpitali tygodniami byli pozbawieni możliwości kontaktu z bliskimi, podobnie pensjonariusze zakładów opieki leczniczej, domów pomocy społecznej, hospicjów. Problem nie jest jednak nowy. Dziś świat, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, spycha ludzi chorych, niepełnosprawnych, będących w podeszłym wieku na margines życia. Można zaryzykować stwierdzenie, że niejednokrotnie wstydzi się ich. Dla wartościujących rzeczywistość wedle kryteriów tylko ekonomii są nieproduktywni, obciążający budżet NFZ, ZUS, niewarci uwagi. To kładzie się cieniem na relacje społeczne, wzmacnia lęk, niepewność. W tej sytuacji ludzie wierzący szukają inspiracji, siły do przezwyciężenia poczucia osamotnienia, alienacji. Często zmagają się z odrzuceniem, niezrozumieniem. Bywa, że nie potrafią zaakceptować przemijania czy też sytuacji, która nagle (wylew, udar, wypadek) odebrała sprawność fizyczną bądź intelektualną - „nowości”, która totalnie zmieniła ich życie. Patrzą na krzyż, na samotność Chrystusa opuszczonego przez wszystkich. Próbują identyfikować się z Nim, choć to szalenie trudne zadanie...

Zapewne znajdujemy się też w przededniu dyskusji o eutanazji - musimy się do niej dobrze przygotować poprzez odpowiednią formację społeczeństwa, pokazywanie wartości i godności życia od poczęcia do naturalnej śmierci. To zadanie na teraz.

W roku św. Józefa spoglądamy również z uwagą na ziemskiego Opiekuna Jezusa, jego życie, dylematy, a przede wszystkim jego wiarę. On również zmagał się z sytuacjami, których do końca nie rozumiał, które bezpowrotnie zmieniły jego życie. Był, patrząc po ludzku, z naszej perspektywy - sam. Ale wewnętrzna gotowość - oświecona łaską -  by realizowała się w nim wola Boża, zaufanie Opatrzności sprawiły, że nigdy nie czuł się osamotniony, miał świadomość bycia cząstką większego Bożego planu, pewność prowadzenia przez Bożego Ducha. Potrafił dostrzec sens w każdym najmniejszym nawet wydarzeniu. Czyż choroba nie może być przestrzenią takiego właśnie przeżywania naszych sytuacji? Czyż nie może stać się drogą umacniania wiary? Poszukamy odpowiedzi na te i inne pytania.

Nieprzypadkowo został wybrany temat konferencji, która poprzedzi Eucharystię: „Cierpienie jest zbyt cenne, by je marnować. Charyzmat Apostolstwa Chorych”  (początek o godz. 10.40). Wygłosi ją ks. dr Wojciech Bartoszek - krajowy duszpasterz Apostolstwa Chorych. Będziemy zapraszali osoby chore do aktywnego włączenia się w to piękne, niezwykle owocne dla Kościoła, dzieło (członkostwo zwyczajne), jak też tych, którzy zechcą zadeklarować chęć służby na rzecz chorych, niepełnosprawnych, osłabionych wiekiem (członkostwo wspierające). Uczestnicy spotkania otrzymają „List do chorych”, będzie też można wypełnić na miejscu deklarację członkowską - wolontariusze będą służyli pomocą, a następnie zbiorą je, a następnie złożą na podczas Eucharystii jako dar ołtarza.

Dużo będziemy mówili o wolontariacie. Wydaje się, że palącą potrzebą jest dziś budowanie w naszych miastach i wioskach dziesiątek, setek małych, mobilnych wspólnot złożonych z ludzi dobrej woli, którzy – motywowani miłością Chrystusa do Kościoła - dotrą z bratnią pomocą do potrzebujących. Potrzebne jest nagłaśnianie dobrych pomysłów, odważne i głośne sygnalizowane problemów osób chorych, być może też tworzenie nowych placówek takich, jak np. hospicja dla dzieci i dorosłych.

Centrum uroczystości odpustowej i pielgrzymki chorych do sanktuarium kodeńskiego będzie Eucharystia sprawowana przez Pasterza Diecezji Biskupa Kazimierza Gurdę o godzinie 12.00.

Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej Duszpasterstwa Chorych Diecezji Siedleckiej www.duszpasterstwochorych.pl




Ks. Paweł Siedlanowski [MSz]