Podchodzę, przedstawiam się, mówię że jestem dziennikarzem i pytam, czy zgodziłaby się na nagranie, czy zechciałaby coś o sobie opowiedzieć. W oczach widzę zmieszanie i strach. Maria odmawia i zaczyna płakać. Nie chce żeby rozmowę nagrywać, ale zgadza się opowiedzieć swoją historię.
Rozmawiamy długo, to nie jest łatwa rozmowa. Maria cały czas płacze, nie rozumie polskiego i prosi żebyśmy rozmawiały po angielsku.
Jest Ukrainką, przyjechała z Kijowa. Jej mąż jest z Egiptu, teraz na kontrakcie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Ona mieszkała sama w wielkim blokowcu w Kijowie. Na Ukrainie jest też jej siostra, ale ona nie chciała uciekać. Jest też mama, mieszka bliżej granicy z Białorusią.
Kijów to miasto, które od początku tej wojny jest celem wojsk rosyjskich. Maria pokazuje mi zdjęcia bloku, w którym mieszkali. Pokazuje swoje mieszkanie, które jest w jakiś sposób oznaczone z zewnątrz. Trudno powiedzieć, w jaki sposób, nie wiadomo też po co, może tylko po to by ludzie bardziej się bali. W tym mieszkaniu nie może zostać, boi się podchodzić do okien, żeby szkła nie raniły jej lub dzieci. Jedną noc spędza w piwnicy. Nie ma tam łóżka, nie ma łazienki, ale dzieci zasypiają. Ona nie śpi.
W dzień wracają na chwilę do mieszkania. Tu dzieci znów natychmiast zasypiają. Mieszkają na jednym z wyższych pięter, używanie windy jest niebezpieczne. Do piwnicy schodzą po schodach, potem wracają też po schodach. Szybka decyzja…
Pakuje małą walizkę, zabiera tylko najbardziej potrzebne rzeczy (pokazuje na ubrania swoje i dzieci – to wszystko co mają). Nie ma samochodu, więc szuka taksówki do wynajęcia, długo szuka. Chce jechać do swojej mamy. Kierowca zgadza się zawieźć ich do jakiegoś miasteczka, ale do miejsca gdzie chcą się dostać, on nie pojedzie. Więc jadą tak daleko jak mogą, potem znów szukają transportu. Ktoś zgadza się jechać, na początku jest wielki tłok na drogach, potem nie ma już żadnych samochodów. Są tylko czołgi. To czołgi ukraińskie, zbierają się w pobliżu granicy z Białorusią, by odeprzeć atak, który może nastąpić także z tej strony. Już wie, że nie dojedzie do mamy. Wraca. I znów jadą tak długo jak kierowca jest w stanie ich zawieźć. Potem idą pieszo. Pomaga im jakiś mężczyzna. Bierze na ręce 5-letniego synka, pomaga nieść walizkę, mama niesie na rękach 2-letnią córeczkę.
Próbują zatrzymywać jadące samochody, większość z nich jest pełna, nie mają miejsc, są też tacy, którzy nie chcą zabierać obcych. Wreszcie zatrzymuje się jakieś małżeństwo. Jadą dalej razem, do granicy i do Polski.
Dojeżdżają do Lublina, znajdują hotel, byli w drodze ponad dobę, są zmęczeni. A dzieci wreszcie mogą rozprostować nogi, wreszcie mogą biegać. W piwnicy musiały być cicho, nie mogły się ruszać, potem cały czas były w samochodzie, cały czas w drodze, teraz biegają. Co dalej? Pojedzie do męża, tam będzie bezpieczna, ale rodzina została na Ukrainie, nie wie co z nimi będzie...
Opowiada i ociera łzy. Na jej twarzy widać zmęczenie. Być może przyjedzie po nich mąż, ale jest też gotowa dalej jechać sama. - Muszę tylko odpocząć. Zostaniemy tu 3 – 4 dni, odpoczniemy, pojedziemy dalej - mówi ciągle przez łzy. W tej podróży pomagało jej wiele osób, jeśli ktoś podał jej rękę to już nie zostawiał. Najpierw mężczyzna, który pomógł, gdy szła pieszo z dziećmi, potem małżeństwo, które zabrało ich do swojego samochodu, teraz tutaj znalazła dach nad głową. Musimy tylko odpocząć... powtarza po raz kolejny.
Przeczytaj też: Dziękują Polsce, że ich przyjęła... Spotkanie z obywatelami Ukrainy w Lublinie
ABol/EŁ
Listopad 2024
